اثر محرک های گیرنده ی فعال کننده ی پرولیفراسیون پروکسی زوم (pparها) بر بازسازی قلبی (cardiac remodeling) در رت های سالم و مبتلا به دیابت

مقدمه: گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پروکسی زوم ها (ppars یا peroxisome proliferator–activated receptors) گروهی از گیرنده های هسته ای وابسته به لیگاند می باشند که به عنوان عوامل نسخه برداری عمل می کنند و در انسان دارای 3 ایزوفرم شناخته شده ی β/δ، γ و α هستند. مشخص شده است که ppars اثرات متعددی بر سیستم قلبی- عروقی دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر محرک های مختلف گیرنده ی فعال کننده ی پرولیفراسیون پروکسی زوم بر بازسازی قلبی (cardiac remodeling) در رت های سالم و مبتلا به دیابت بود. روش ها: 60 موش صحرایی نر به دو دسته ی کلی مبتلا و غیر مبتلا به دیابت تقسیم شدند. حیوانات مبتلا و غیر مبتلا به دیابت به 5 زیر گروه شاهد دریافت کننده ی حلال دارو؛ حیوانات دریافت کننده ی فنوفیبرات mg/kg/day 100 (آگونیست ppar آلفا)؛ حیوانات دریافت کننده ی رزیگلیتازون (rosiglitazone) mg/kg/day 8 (آگونیست ppar گاما)؛ حیوانات دریافت کننده ی 742gwo mg/kg/day 1 (آگونیست ppar بتا/دلتا)؛ حیوانات دریافت کننده ی بزافیبرات mg/kg/day 400 (آگونیست pan ppar) تقسیم شدند. طول مدت درمان 21 روز بود. در پایان آزمایش، بطن چپ رت ها خارج شد و نمونه ها با picro-sirius red جهت بررسی محتوای کلاژنی رنگ آمیزی گردید. یافته ها: محتوای کلاژن (collagen content) در بطن چپ گروه مبتلا به دیابت بسیار بیشتر از گروه سالم (غیر مبتلا به دیابت) بود و این تفاوت، معنی دار بود (27/1 ± 00/9 درصد در مقابل 13/1 ± 00/5 درصد) و تجویز محرک های مختلف ppar نتوانست تغییر معنی داری در فیبروز انترستیسیال نه در گروه سالم و نه در گروه مبتلا به دیابت ایجاد نماید (050/0 < p). نتیجه گیری: به نظر می رسد محرکین مختلف pparها اثری بر بازسازی قلبی در رت های سالم و مبتلا به دیابت ندارند. اثرات دیگر این داروها بر سیستم قلبی- عروقی باید مورد توجه و بررسی قرار گیرد.